Yer yer değil iken,
SU su idi.
Toprak yoktu.
Güneş yoktu.
Ay yoktu.
Daha yıldızlar bile yoktu.
Saman yolu yoktu.
Aydınlık yoktu.
Yalnız bir Su vardı.
Altta ve üstte...
Alt ve üst diye yoktu amma, biz öyle söyledik...
ALLAH bütün boşluğu ve eserlerini kendi varlığı ile doldurdu.
Kendi kendine vardır demek; Kendi kendine var olmuştur demek değildir. Birbirinden husule gelen varlıklar yokluk demektir.
"Var" bile yoktu.
Bu yokların sonsuzluğunu kavrayan Tek "O" vardı.
ALLAH'ın yarattıklarının başında gelir Su...
Cenab-ı HAKK suyu azîz kılmıştır.
Ve sevmiştir.
ALLAH'ın Celâl Cemâl sıfatının akesttiği ayna su'dur...
Bütün Esmâlar sudan geçer.
ALLAH suyu serbest bırakmıştır.
Su kadar temiz, su kadar mülayim, su kadar uysal o kadar da kudretli bir şey yoktur. Suya verilen emir değişmez.
Dikkat buyrula şu âyete ve derin düşünüle:
"Ve kîle yâ arzubleâi mâike ve yâ semâü âklî vegîzâlmâü...." "Ey arz sularını yut!
Ey semâ sen de yağmurunu tut!" denildi, sular kesildi....
Azîz : İzzetli. Çok izzetli. Sevgili. Çok nurlu. * Dost. * Şerif. * Nadir. * Dini dünyaya âlet etmeyen. * Sireti temiz. * Ermiş. Mânevi kudret ve kuvvet sahibi. * Mağlup edilmesi mümkün olmayan ve daima galib olan manasında Cenab-ı Hakk'ın bir ismidir. * "Ve kiyle ya erdubleiy maeki ve ya semaü akliiy ve ğidal maü ve kudiyel emru vestevet alel cudiyyi ve kiyle bu'del lil kavmiz zalimin : (Nihayet) "Ey yer suyunu yut! Ve ey gök (suyunu) tut!" denildi. Su çekildi; iş bitirildi; (gemi de) Cûdî (dağının) üzerine yerleşti. Ve: "O zalimler topluluğunun canı cehenneme!" denildi." (Hûd 11/44)